می‌دونید بیشتر ِ غصه‌ام چیه؟ این که یکی خوش قلب، مهربون، خیرخواه و با دل دریایی باشه اما دربارش نه فقط اطرافایان، بلکه دوستان داوری نادرست یا پیش‌داوری داشته باشن، نیت‌خوانی کنند و بدتر نیت‌خوانی نادرست کنند.

یه رفیقی دارم که خیلی مهربون و خوبه، گله واقعا اما رفیقاش، یا اونایی که فکر میکرده رفیقشن باهاش بد کردن، اونی‌ام که دوسش داشت باهاش بد کرد، یه تیم شدن این پسر خوش قلب و مهربون و مبادی آداب رو بزنند زمین. اونا شاید هزاری کار و نقشه تو ذهن و قلب کدرشون باشه، از بی‌وجدانی به رنگین‌کمون پشت کرده باشن اما نمی‌دونند همین که جواب مهربونی رو با این پلید و پلشتی‌ها دادن خودش آدمو اذیت می‌کنه. مساله این‌جاست که ما از یار خودی گل می‌خوریم و این خیلی دردش بیشتره. کاشکی یک شوت ِ خوشگل، چیپ ِ هوشمندانه یا ضربه ایستگاهی استادانه، کاشکی یک برنامه تیمی، حتی بازی انگلیسی، سانتر از کنار و یک ضربه سر تور دروازه رو پاره کنه اما یار خودی گل نزنه.

پی‌نوشت: امروز یکی از دوستان رو اون ور خیابون دیدم، رفتم سمتش چون دلم براش تنگ شده بود، پارتنرش منو آن‌فرند کرده، می‌بینم ذهنیت بیمار گونه‌ای نسبت بهم داره، از روی عادت آن‌فرندی فیسبوک رو باهاش رو به رو کردم تا رک حرفاشو بزنه و دروغی در کار نباشه و رابطه سالم باشه اما متاسفانه به دروغ گفت فقط 4نفر باهام فرند هستند که فقط خانواده‌ام هستند. دروغش رو الان از روی لایک‌های پست‌های فیسبوک و دوست‌های مشترک در اوردم. ای کاش یه خورده باهام رو راست بود تا پارتنرش که یکی از با مرام و رفیق‌ترین آدم‌های روزگاره رو باهاش می‌تونستم دوست بمونم. این شد که کلا دلم گرفت رفتم سراغ این شعر مهدی موسی:

خواستم داد شوم… گرچه لبم دوخته است

خـودم و جـدّم و جــدّ پـــدرم سوختـــه است

خواستم جیغ شوم، گریه ی بی شرط شوم

خواستـــم از همــه ی مرحلـه ها پرت شوم

وسط گریه ی من رقص جنوبی کردیم

کامپیوتر شدم و بازی ِ خوبی کردیم

کسی از گوشی مشغول، به من می خندید

آخـــر مرحله شد، غــــول به من می خندید!

دل به تغییر، به تحقیر، به زندان دادم

وسط تلویزیــــون باختــم و جان دادم!

یک نفر، از وسط کوچـه صدا کرد مرا

بازی مسخره ای بود… رها کرد مرا!

با خودم، با همه، با ترس تــو مخلوط شدم

شوت بودم! که به بازی بدی شوت شدم!!

خشم و توپیدن من! در پی ِ یاری تازه

ترس گـــل دادن تــــو در وسط ِ دروازه

آنچه می رفت و نمی رفت فرو… من بودم!

حافـــظ ِ این همه اسرار ِ مگـــو، من بــودم

«آفریـــن بر نظر ِ لطف ِ خطا پوشش» بود

یک نفر، آن طرف ِ گوشی ِ خاموشش بود

از تحمّـــل کـــه گذشتم به تحمّل خوردم

دردم این بود که از یار ِ خودی گل خوردم!

حرفی از عقل ِ بداندیش به یک مست زدند

باختـــم! آخــــر بـــازی، همگی دست زدند

از تــــو آغـــاز شدم تا که به پایان برسم

رفتم از کوچه که شاید به خیابان برسم

بــوی زن دادم و زن داد به موی فـَشِنم!!

راه رفتم که به بیراهه ی خود، مطمئنم

عینک دودی ام از تــــو متلک می انداخت

بعد هر س..ک…س، مرا عشق به شک می انداخت

خواندم و خواندی ام از کفر هزاران آیه

بعد بر بـــاد شدم با موتــــور همسایه

حسّ عصیان زنـــی که وسط سیبم بود

حسّ سنگینی ِ چاقوت که در جیبم بود

زنگ می خوردی و قلبم به صدا دوخته بود

«تا کجـــــا باز دل غمزده ای سوختـه بود»

روحت اینجا و تن ِ دیگری ات می لرزید

اوج لذت بــــه تن ِ بندری ات می لرزید

خسته از آنچه کــــه بود و به خدا هیچ نبود

خسته از منظره ی خسته ی تهران در دود

خستـــه از بــــودن تــــو، خسته تر از رفتن تــــو

خسته از «مولوی» و «شوش» به «راه آهن» تو

خسته از بــــازی ِ این پنجره ی وابسته

رفتم از شهر تو با سوت قطاری خسته

وسط گریه ی آخر… وسط ِ «تا به ابد»

تخت بودم بـــه قطاریدن ِ تهران-مشهد

شب تکان خورد و به ماتحت، صدا خارج کرد

دستـــی از دست تو از ریل، مرا خـــارج کرد

سوختــــم از شب ِ لب بـازی ِ آتش با من

شوخی مسخره ی فاحشه هایش با من

کز شدم کنــــج اطاقــــم وسط ِ کمرویــی

«نیچه» خواندم وسط ِ خانه ی دانشجویی

مرده بودی و کسی در نفس ِ من جان داشت

مرده بـــودی و کسی بــاز به تو ایمان داشت!

کشتمت! تن زده در ورطه ی خون رقصیدم

پشت هــر میکروفون از فرط جنون رقصیدم

بال داریم کــــه بر سیـــخ، کبابش کردند!

شعر خواندیم اگر فحش حسابش کردند!

دکتر ِ مرده کــــه پای شب ِ بیمار بماند

«هر که این کار ندانست در انکار بماند»

فحش دادند و دلم خون شد و عمری خون خورد!

تلــــــخ گفتند و کسی با خود ِ تـــو زیتـــون خورد

شب ِ من وصل شد از گریه به شب های شما

شب قسم خورد بــه زیتون و به لب های شما

شب ِ قرص از وسط ِ تیغ… شب ِ دار زدن…

شب ِ  تا  صبـــح ،  کنـــــار تلفن  زار  زدن

شب ِ سنگینی یک خواب، کنار تختم

لمس لبخند تـو در طول شب بدبختم

شب ِ دیوار و شب ِ مشت، شب ِ هرجایی

شب ِ آغــــوش کســـی در وسط تنهایـــی

شب ِ پرواز شما از قفس خانگــی ام

شب ِ دیوانگی ام در شب دیوانگی ام

پاره شد خشتک من روی کتابی دینی

«تو مگر بر لب آبی به هوس بنشینی»

خام بودم که مرا سوختی از بس پختم!

پاره شد پیرهنـم… دیدم و دیدی: لختم

فحش دادم به تو از عقل، نه از بدمستی!

مست کردم به فراموشی ِ «بار ِ هستی»

از گذشته شب تـــــو تا بــــه هنوزم آمد

مست کردم که نفهمم چه به روزم آمد!

وسط آینـــــه دیدی و ندیدم خـــــود را

در شب یخزده سیگار کشیدم خود را

به خودم زنگ زدم توی شبی پاییزی

دود سیگار شدم تا کـه نبینم چیزی

درد بودیـم اگــــر دردشنــــاسـی کردیم

کافه رفتیم! ولی بحث سیاسی کردیم

گریـه کردیم به همراهی ِ هر زندانی

فحش دادیم به آقای ِ شب ِ طولانی

گریه کردیم ولی زیر پتویی ساکت

فحش دادیم به اخبار تو در اینترنت

عشـــق، آزادی ِ تـــو بـــود و نبودی پیشم

«من که بدنام جهانم چه صلاح اندیشم؟!»

سرد بود آن شب و چندی ست که شب ها سردند

ما  کـــه  کردیم  دعا  تا  کــــه  چـــه  با  ما  کردند!

صبح، خورشید زد و شب که به پایان نرسید

بـــه تــــو پیغــــام ِ من از داخل زندان نرسید

گریه کردم به امیدی که ندارم در باد

«آه! کز چاه برون آمد و در دام افتاد»

خنده ام مثل ِ همه چیزم و دنیا الکی ست

اوّل و آخــر ِ این قصّه ی پر غصّه یکی ست!

از دروغی کـه نگفتیم و به ما می شد راست

«کس ندانست که منزلگه ِ مقصود کجاست»

خسته از هرچه نبوده ست که حتما ً بوده!

خستــه از خستگی ِ این شب ِ خواب آلوده

می نشینم وسط ِ گریـه ی تهران در دود

می نشینم جلوی عکس زنی خواب آلود

گم شده در وسط این همه میدان شلوغ

بغض من می ترکد در شب تـو با هر بوق

به کسی در وسط ِ آینه ها سنگ زدن!

به زنــی منتظر ِ هیــچ کست زنگ زدن

به زنی با لب خشکیده و چشمی قرمز

به زنــی گریه کنـان روی کتاب ِ «حافظ»

به زنی سرد شده در دل ِ تابستانت!

به زنـــی رقص کنان در وسط ِ بارانت

به زنی خسته از این آمدن و رفتن ها

به زنــــی بیشتر از بیشتر از تو، تنها!

بشنوید

1. اِو!
2. ورک!
3. باز اسکان!
4. جامعه مریض!
5. پک زدن دیشب به سیگار!
6. روابط اجتماعی!
7. قی کردن صبح گاهی!
8. روده‌ی تحریک پذیر!
.
.
.

درک تو از همه‌ی این‌ها نیاز به شناختی داره که بدون اون به فکر نادرست می‌افتی.

زندگی بیرونی یا روزمرگی نوشتن از لحظه و روز نوشت تا خاطره نویسی در یک فضای مسموم، به ویژه وقتی در اون فضا آدمای خاطراتت تحت تاثیر مسموم میشن و دید اهریمنی پیدا میکنند، کار اشتباهی هست.

سکوت هم روحیه من نیست اما روان من وقتی به نوعی هر روز به مرگ فکر میکنه و مدت‌هاست آزوی اولش مرگه اگرچه توان مقابله با حسودهای ِ تفرقه افکن ِ رشد نکرده رو داره بهتره کمی مرخص بشه تا که تعطیل نشه.

8مارس روز جهانی زن آمد، نوروز و روز مادر ایرانی اینجا بود و حالا روز آمریکایی-کانادایی مادر یعنی دومین یک‌شنبه‌ی ماه می می‌رود. به نظرم تقارن زیبایی‌ست.
او با بیماری قلبی و رنج زانو و مرض‌هایی که کلی دارو برایش می‌خورد تازه وارد دهه ششم‌ از زندگی شده و نمی‌دانم فرصت دیدار تازه داریم یا خیر؟ حتی نمی‌دانم چقدر دیگر باید برای دیدار دوباره صبر کنم؟ تمام این دو ماه و دو روز را پروانه‌وار دوراش بودم.
پیوند عاطفی‌ام با اعضای خانواده محکم است اما با توجه به شرایط‌ام برای آرامش خودم و آن‌ها تصمیم ِ غربت نشیتی به من تحمیل شده و حالا با او دوباره دو ماه و دو روز تمام زندگی کردم.
امشب کمی ترانه‌ی کهن لری گوش دادیم و برایم داستان پشت هر بیت را توضیح می‌داد. خیلی دیر برای خوابیدن رفت، چند روز آخر را با بغض در نزدیک‌ترین جای نزدیک‌ام می‌نشیند.
با دل‌تنگی او کنار آمدم و او با همجنسگرایی‌ام، از من می‌خواهد مراقب خودم باشم و به او هر چقدر اطمینان می‌دهم باز نگرانی‌های مادرانه دارد. به او گفتم دوست دارم با مردی ازدواج کنم و یک فرزند جا مانده از دگرجنس‌گرایان نامسئول را بزرگ‌کنم و او یک لحظه شوق نوه دار شدن از پسراش را در ذهن گذراند.

تو رفاقت خیلی حساسم. اگه کوچکترین منفعت‌خواهی یا رفتار ناشایستی از کسی که باهاش رفاقت می‌کنم ببینم، تو همون لحظه همه چیز رو متوقف می‌کنم. منظورم از توقف بریدن و بلاک کردن افراد نیست، -بلاک به معنی محدود کردن فرد در دنیای واقعی و مجازی، همون قهر کردن- بلکه توقف یعنی دیگه برای فرد معرفت نمی‌ذارم. این هم از تعریف رفاقت و رفیق برای خودم میاد که به اصطلاح براشون از جون مایه میذارم. کم رفیق دارم ولی برای رفیقام کم نمی‌ذارم.

متاسفانه گاهی در مسیر اشتباه یا به واسطه‌ی یک دوست مشترک با افرادی آشنا می‌شم که از اول فاز اون عزیزان اصلا به من نمی‌خوره. مثلا اگر کسی در حال خوندن این متن باشه و به جای این که ببینه در کلیات «چی می‌گم» دنبال «درباره کی میگم» بره، فازش واقعا به من نمی‌خوره. به این شکل که در جمع و مراوده با چنین افرادی درباره خودم حرف نمی‌زنم، مجبور میشم برای خوابوندن کنجکاوی افراد درباره دیگران حرف بزنم. تو ادبیات مرد سالار بهش میگن خاله زنکی -اگر معادل ضدسکسیزمی دارید بگید منم نشر بدم- و این خط قرمز منه. نه این که من این خلق رو ندارم بلکه اگر با یکی از این افراد مسموم بیافتم، احتمالا آلوده میشم، پس کلا این بیکاران ِ بیمار رو برای پیشگیری از ابتلا از خودم دور نگه می‌دارم، به معنی این که باهاشون رفاقت نمی‌کنم.
یکی دیگه از خلقیاتی که نسبت بهش خیلی حساسم، این که کسی نسبت بهم حسودی کنه. والا من آدمی‌ام که همه چیم بیرونه، بعد طرف همه چیز زندگیش خوبه، از من موفق‌تره در اکثر موارد، خیلی هم مخفی‌کاره، یک جا من یک حرکت قشنگ می‌کنم، عقده میشه در ماتحت‌ش. این فرد بیمار رو هم من از خودم دور نگه میدارم. کلا آدم‌هایی که فکر می‌کنند مرکز دنیا هستند و خودشون همیشه بهترین‌اند و دیگران پست‌تراند، از بدترین حسادت‌ها برای حتی رفیقی که تا آستین دستش رو تو عسل کرده دریغ نمی‌کنند و گازش می‌گیرند. منم قبل از هر آسیب جدی همه چیز رو متوقف می‌کنم.

چرا اینا رو گفتم؟ امروز با یک دوست عزیز، پسر پاک و دوست داشتنی، محسن، قرار داشتم. صمیمیت محسن باعث شد بعد از مدت‌ها کمی با یک نفر درد و دل کنم و مواردی از حسادت عقده دار یادم بیاد، گفتم بنویسم بلکه بیشتر یادم بمونه که تن به دوستی ناسالم ندم، خودم رو آلوده به فضولی در زندگی مردم نکنم و همیشه تنهایی رو به با هر لاشی بودن ترجیح دادم، بازم بدم.

حالا اگر از بین خوانندگان عزیز وبلاگم، کسی هست که داره فکر میکنه درباره کی حرف زدم، یا درباره اطرافیانم قضاوت میکنه، رک بگم، از نظرم اون حال‌بهم‌زن‌ترین آدم روی زمین هست. تو وبلاگم بدون در نظر گرفتن ِ ذهن مریض اون می‌نویسم، شادی، موفقیت و غمم رو توی وبلاگم می‌نویسم و مخفی کاری نمی‌کنم. هرگز برای ذهن ِ بیمار اون که الان یا داره به خودش میگره (خخخخخخ چقدر بدبخته) یا داره فکر میکنه با فلانی‌ام مثلا، قلمم رو نه می‌شکنم و نه حتی می‌چرخونم. حواسم به حساسیت‌ها هست، کمی مراقب هستم، مثلا یادگرفتم که کسی رو در موقعیت قضاوت بین خودم و فرد دیگه‌ای نذارم اما این هیچ وقت برایم مانع نبوده و عموما تلاش کردم خودم باشم.

پی‌نوشت: از تمام عزیزانی که به مجموعه پست‌های «گی بودن و پناهنده شدن» توجه داشتند ممنونم. بهم ریخته‌ام اما سعی می‌کنم به زودی در همین اردیبهشت فصل دوم رو به روز کنم.