این که گفتی «تو دوست خوبی برای ما بودی» یک تو فرهنگ غربی دروغ بود. با کلاه شرعی ِ فرهنگ ِ ایرانی میشه تعارف، می‌دونم. من هیچ وقت هیچ معرفتی برای شما به خرج ندادم، البته اجازه‌اش رو هم بهم ندادین. این رو نوشتم چون می‌خوام بگم دلم براتون تنگ شده. اگر هم بهتون نمیگم و دارم تو وبلاگم پست میکنم، دلیل دارم.

امروز داشتم به روز مصاحبه‌ام فکر می‌کردم. افسرده‌ترین دوران ِ زندگیم بود. همه منو تنها گذاشته بودند، همه یعنی هر کسی که از قدیم همراهم بود. از اون «مادری با کاریزمای از دست رفته» تا کسی که زیر قولش زد و ضمن فرافکنی و نسبت دادن عملش به من، بدترین اتهامی که توی زندگیم می‌تونستم بشنوم رو بهم نسبت داد.

باری، پست برای شماست، داشتم میگفتم یاد ِ روزی افتادم که یک راست از پلیس برگشتم خونه شما و وقتی گفتید می‌فهمم، اشک شدم. چقدر شیرین بود تو اون سختی و رنج که کنارم بودید. هرچقدر دوست خوبی براتون نبودم، هرچقدر دوست ندارم دوست تحمیلی کسی ویژه‌تر شما باشم ولی قدر دان اون روزها که کنارم بودید هستم.

آخ اون روزها که چقدر چای ِ میخک‌ها گرم بود، مثل اجاق یک خونه.

نای نوشتن ندارم. البته اونقدر عادت به نوشتن دارم که می تونم هر لحظه و یا هر خاطره‌ای رو به راحتی یاداشت کنم. حالا هم دوست دارم درباره 26سالگی‌ام بنویسم اما اونقدر خسته‌ام که نمی‌تونم چیزی بگم.

خیلی سخته حرفات رو دلت بمونه و روی زبونت نیاد. اساسا من مقاومتم از بین رفته. در واقع ترکیه منو تو سال اول قوی کرد ولی تو سال دوم شکاند.

جدیدا کتاب شکسته نویسی صلح جو رو خوندم و هی دارم فکر میکنم روی الگوی اون بنویسم یا رویه خودم رو ادامه بده. خیلی قبلا می تونستم رسم الخطم رو شکسته یا رسمی نگه دارم، الان بدتر شده.

بذار دل نوشته بنویسم، خیلی وقته از این کارا نکردم. اساسا از یک دوره‌ای وقتی خودت رو به عنوان یک نویسنده خوب پیدا میکنی، دل‌نوشته نوشتن برات چیپ میشه. ولی من درد و دل کردن تو دفتر یاداشت و وبلاگم رو خیلی دوست دارم.

ببین بزار آب پاکی رو بریزم رو دستتون، من تازه فهمیدم دلم شکسته و هر چه زمان بیشتری میگذره به عمق فاجعه پی میبرم. اون موقع‌ها گرم بودم و متوجه شکستن نمی‌شدم اما الان اوضاع خراب‌تر از این حرف‌هاست.

شانس بزرگ زندگیم خانواده‌ام هستند که مثل کوه پشتم ایستادن و ازم حمایت میکنند. دقیقا چیزی که هستم رو پذیرفتند، دوستم دارند و روحیاتم رو شدیدا درک میکنند، این نعمت بزرگیه. اما بدشانسی بزرگم ادامه‌ی احساس به کسی که لیاقتش رو نداشت بود. پسر خوبی بودها ولی نه برای من، تمام تجربه‌هایی که یک انسان باید برای دریافت ِ اخلاق درست میکرد رو با من کرد. در واقع با شکستن دل من می فهمید چطور دل نشکونه. اصلا شکستن دل من شرطی شده بود. تقصیر منم بود که این اجازه رو بهش دادم. بعد از اون اجازه سو استفاده به کسی ندادم و هرچه از اخلاق می فهمیدم رو نشر میدادم. برای همین اساسا آدم‌ها دربارم اشتباه فکر میکنند، بعد میرن تجربه میکنند و بعدش دوباره بهم بر میگردند. که البته بعضیا روی برگشتن ندارن!

وای من از اون درد و دل‌هایی کردم که خیلی وقت بود نمی‌کردم! باروم نمیشه، بالاخره یک چیزی گفتم که تو ممنوعه‌هام بود.

خوب بذار از الانم بنویسم. نه همین الان که ساعت ده دقیقه به دوازده هست و صبحش هفت خوابیدم و دوازده به اصرار هم خونم بیدار شدم، نه.

نه از همین الان که چربی قرمه سبزی خوشمزه‌ای که درست کردم رو دلمه، نه.

نه از هوس الانم مثل چند روز گذشته برای دراگ زدن تا از فشار خلاص بشم، نه.

نه از الان که با نوشتن جمله قبلی بغض کردم از فشاری که دارم تحمل میکنم، نه.

نه از همین دقیقا الان که با نوشتن اون جمله فهمیدم چرا مقاومتم زیاده، نه.

می خوام از این الان ِ کلی بگم، روزگارم. همین فشاری که با نوشتن الانم فهمیدم چقدر زیاده و حق دارم بشکنم.

ببین من 23 سال و نه ماه داشتم که اومدم ترکیه.

سخته بنویسم.

پس نویس: مطلبی که خواندید دو هفته پیش در آستانه 26سالگی نوشته شده بود اما به دلیل اعتراف به فشاری که دارم و من را تا آستانه دراگ زدن پیش برده، منتشر نکردم. امروز دیگر مدتی از بیست و شش سالگی ام گذشته و بعد از سه روز یک نخ سیگار کشیدم، روی اعصابم تمرکز کردم و فشار کاری را کمتر کردم و کارهایی که بهم آرامش میدهند را بیشتر کردم. برای همین این یادگار ِ روزهای سخت و طولانی پناهندگی را پست میکنم که تا قبل از مهر 94 چه که نکشیدم و چه بر من نگذشت که حتی بعد از شنیدن دستگیری سکوت کردم و به هیچ کس نگفتم و حتی به جای پیگیری یک هفته بعد به خاطر نفرت از زنی که به دروغ اتهام دروغ به من زده بود، اگرچه به حق اما بی جا پریدم.

نمی‌دانی که چقدر آن گـُـوســِـپـَـند باهوش بود. صدایش که می‌کردم دنبالم می‌آمد. نازش که میکردم پیشانی‌اش را به تنم می‌مالید. یک بار نزدیک بود شاخش در خشتکم گیر کند و اگر نبود نوار ِ بهداشتی‌ام، شاید الان از مهر او پاره شده بودم. همان روز بود که یک شعر کــُـوس و خونی ِ دیگری نوشتم. آن شعر را به شاه‌دخت دادم تا شاید خود ارضایی کند.

آه…، شاه‌دخت… . این همه سال او را از یاد برده‌ام و یک گوسپند من را به یاد ِ آن گوسفند انداخت.

شاهدخت باعث شده بود تا به سی‌جی‌فویل علاقه‌مند شوم. نیناز که من را به شرکت معرفی کرده بود، از کمالات ِ شاه‌دخت آنقدر گفت که دلم تن ِ تاس‌اش را در انتهای معقدم احساس کرد. آن روز از معقدم آنقدر پست مدرن شدم که فقط داستان ِ کس و خونی گفتم.

باری…، داشتم از گوسپند می‌گفتم، آری…، در این سال‌ها هرچقدر گوسفند آمد و رفت، هیچ کدام آن گوسپند نشد. آخر هم نشد سرش را ببرم تا صبحانه‌ی یک روز کاری شود. بعدها که فهمید «آب طلب نکرده همیشه مراد نیست»، خودش شاخی به در شرکت کشید و رفت.

پی‌نوشت: 

از باغ می برند چراغانی ات کنند
تا کاج جشن های زمستانی ات کنند

پوشانده اند «صبح» تو را با «ابرهای تار»
تنها به این بهانه که بارانی ات کنند

یوسف! به این رها شدن از چاه دل مبند
این بار می برند که زندانی ات کنند

ای گل گمان مکن به شب جشن می روی
شاید به خاک مرده ای ارزانی ات کنند

یک نقطه بیش فرق رحیم و رجیم نیست
از نقطه ای بترس که شیطانی ات کنند

آب طلب نکرده همیشه مراد نیست
گاهی بهانه ای است که قربانی ات کنند

فاضل نظری

به احمدی‌نژاد رای می‌دم تا هاشمی رای نیاره.

به روحانی رای میدم تا جلیلی رای نیاره.

به رضویان رای میدم تا خمسه رای نیاره.

به ژوله رای میدم تا دهن ِ تتلو رو سرویس کنم.

ما خیلی خوبیم.

هفته آخر آگوست ِ سال پیش برای سپتامبر تصمیم جدی گرفتم تا باشگاه برم اما روز 31 آگوست زانوم ضربه‌ای خورد که تا نیمه نوامبر درد می‌کرد. دسامبر یک سفر مهم در پیش داشتم و قرار بود فوریه مادرم برای دو ماه پیشم بیاد و عید با خواهر و برادرم برگرده ایران که هفته دوم مارچ آمد و هفته اول ماه می رفت، برای همین بعد از رفتن مادرم قصد داشتم باشگاه برم اما حساب و کتاب مالیم طوری بهم ریخته بود که امکان باشگاه رفتن نداشتم. مجبور شدم هم خونه‌ای بگیرم که بدترین همخونه زندگیم شد و بعد از چند هفته خوشبختانه خودش در بی مسئولیتی تمام رفت تا ضررهای بعدی رو نبینم اما در این زمان سنگ کلیه گرفتم و همین هفته میتونم بگم وضعش بهترشده طوری که میتونم وزنه سبک بزنم.

با همخونه جدیدم که دوست صمیم در ترکیه است قصد کردیم باشگاه ته کوچه بریم اما دم در همان همخونه غیر مسئول و وحشت‌ناک‌ام رو دیدیم که داشت ثبت نام می‌کرد؛ پس به سرعت و به شکل خنده‌داری فرار کردیم و رفتیم خرید. تو راه برگشت همخونم اصرار کرد دوباره باشگاه بریم و بپرسیم. قیمتش واقعا عالی بود و مدیر باشگاه با برخورد بسیار عالی و مهربان برخورد کرد. او اصرار کرد باشکاه رو ببینیم که من ترجیح دادم کنار وسایل بمونم و دوستم باشگاه رو ببینه. وقتی برگشت با هیجان گفت: «میم، پایین که رفتم دوباره همون همخونه‌ات رو دیدم و بالا که اومدم مسعود رو دیدم که گفت اولین روزیه که باشگاه اومده». مسعود هم خونه‌ای بود که در نهایت تنها کسی شد که اتهام زشت سو استفاده مالی بهم زد و هرگز بابت حرف زشتی که بهم زد عذرخواهی نکرد.

هر وقت تصمیم جدی می‌گیرم اتفاق‌هایی می‌افته که روی اون مسایل حساس‌ام و مانع از عملی شدن تصمیم‌ام میشه. حالا مجبورم یا ریخت نحس هر دو رو تحمل کنم و یا به یک باشگاه گرون‌تر و دورتر برم. نمی تونم وزنم رو تحمل کنم، از سپتامبر سال ِ پیش 12 کیلو اضافه کردم و تا پایان سپتامبر قطعا یک باشگاه میرم. هر طوری!

جای پنجه عمیق‌تر بود، انگار تمام وزنش رو انداخته باشه روش. همین طور که پی‌یش رو می‌گرفتم، صدای آب نزدیک‌تر می‌شد. دریا که اون موقع استخر بود، گفته بود تو اون جنگل یک رودخونه است به اسم دررو. همین طور که راه به دررو نزدیک‌تر میشد، صداش بیشتر تو گوشم می‌پیچید. انگار یکی خوابیده باشه توش و گفته باشه: «خشکیدم، خشکیدم».

پیش‌بینیم درست بود، ردش تو رودخونه گم شده بود. چشم انداختم اون سر ِ دررو، یه بوت ِ خوشگل بود که نمی‌شناختمش، از نکش آبی میرفت به سفیدی، طوری که پاشنه‌اش دیگه کاملا سفید بود ولی به رنگ سبز، با حروف لاتین روش نوشته شده بود «Mark». بعد دیدم یه مرد که کلاه فیدرو قهوه‌ای با قهوه‌ای تنش ست کرده، سمت بوت رفت. بدون این که منو ببینه اون رو برداشت و لای درختا گم شد.

تنها راهی که میشد دررو رو دور بزنی، تنه درختی بود که از طوفان ِ یک سال و نیم پیش افتاده بود روی دررو، ولی اون سرش شیب ِ 85 درجه‌ای بود که بل‌اجبار مثل بز کوهی حدود 50متری باید بالا می‌رفتی. داشتم پیش‌بینی می‌کردم که پسر پمپ بنزینی بهم زنگ زد، ماجرا رو بهش گفتم، اونم گفت، «همون جا جق بزن و برگرد».

پی‌نوشت: چشمه‌ی من همیشه می‌جوشه.

هزار حادثه پیش‌آمد

صد هزار لرزه

تا گسل‌ام جنبید

و ساختمان مقاوم‌ام را درهم شکست.

هزار درد در دلم پیچید،

شوره زد

شیون کردم

گر گرفتم.

زبانه داشت زمانه‌ام را می‌سوزاند

حرارت دلم را آب کرده بود.

سنگ به جا می‌ماند اگر

دریا به یادم نمی‌آمد

 

من باید به ملاقات دریا برم.

برکه‌ای به ملاقات آمد و پژواک ِ محیط آشوب را در گوشم خواند.

تالابی برگ‌هایش را دستم داد و گلی خواست لای نی

 

ایستادم به تماشای آب و دریافتم

«به دریا رفته می‌داند مصیبت‌های طوفان را»

و به یاد آوردم:

این آتش تنها با دریا خاموش میشود.

 

پی‌نوشت: سوادی ندارم که شاعری باشم. دلم ِ آتش گرفته و سرزمین فروریخته‌ام رو در چند توییت نوشتم و حالا اون‌ها رو اینجا پست کردم.