چهاردهم آذر 1388 برابر با پنجم دسامبر 2009، اولین پست‌ام با عنوان «هویت ما» را در سرویس بلاگ‌اسکای منتشر کردم. در آن دوران تفاوت بین هویت جنسی و گرایش جنسی را نمی‌دانستم و بر اساس مقاله اشتباه ویکی‌پدیا شروع کردم اما با تحلیل و توضیحات‌ام، فلسفه‌ی انتخاب نام وبلاگم را نوشتم. به نوعی مانیفستی از دورانی که داشتم. دورانی که باید نقشِ یک فرد دگرجنسگرا را بازی می‌کردم و هویتِ همجنسگرایانه‌ام را پنهان می‌داشتم. اگرچه این پنهان‌کاری با روحیه‌ام سازگار نبود تا امروز در کشور و سرویس‌دهنده دیگری، آشکارا هویتِ درونم را نمایش دهم.

در همان سال نخست، بخاطر امنیت خودم و مخاطب‌ها، وبلاگم را به سرویس بلاگ نویسی در گوگل، بلاگر، منتقل کردم اما چند ماه بعد فیلتر شد. چند چرخی خوردم که در پست «منزل آخر» شرح دادم و در نهایت در وردپرس ماندنی شدم اما نه در زادگاه‌ام.

از ایران خارج شدم و نزدیک به سه سال در ترکیه ماندم تا کانادا به من پناه داد. در دوران ابتدایی ورودم به سرزمین شمالی، نخستین دغدغه‌ام یادگیری زبان بود که برای زندگی در جغرافیای تازه به آن نیاز داشتم. چند هفته بعد از ورودم نخستین پست انگلیسی‌ام را منتشر کردم تا آغازگر تمرین انگلیسی نوشتن‌ام شود اما یک سال و یک ماهی طول کشید تا دومین پست‌ام را منتشر کنم. در این یک سال تحت تاثیر حمله تروریستی به گی کلابِ پالس دچار بحرانِ روحی شدم که در اینجا یاد گرفتم به آن پی‌تی‌اس‌دی می‌گویند. تلاش کردم برای نجات جانم و گرفتن آرامش، به طور کلی از مسایل ایران و هر خبر تنشزایی دور شوم، پس نکته‌ای برای نوشتن نبود مگر فرهنگ هوکاپ و درس و مشق و مدرسه که درگیرم کرده بود.

یک سال و یک ماهی بعد، وقتی شاگرد اول کلاسِ زبان مدرسه بودم، با پسری ایرانی آشنا شدم. برای جلب توجه او چند پستی به فارسی و انگلیسی منتشر کردم و این دوباره مرا با وبلاگم پیوند داد و تا امروز جسته و گریخته، برای ثبت در تاریخ و ارجاع به خودم، مطالبی را منتشر کردم.

در گذر زمان، دانش‌ام در مسایلی افزایش پیدا کرد و امکان مطالعه در مواردی رو داشتم اما به پست‌های وبلاگم دست نزدم تا فرایند یک پسرِ همجنسگرایِ حق‌طلبِ 20ساله‌ی تندرو به مردِ همجنسگرایِِ حق‌طلبِ 30ساله معتدل در این فضای مجازی ثبت بماند. شایانِ 30ساله‌ی دادخواه و میانه‌رو که از روحیه رک‌گوییِ پرخاشگر به پرخاشگرِ منفعل و بعد به فردی منطقی، داد‌گر و با جسارت کلام بسیار بالا رسید.

ده سال گذشته و از هویت درون رابطه گرفتم، عاشق شدم، کنشگری کردم، پناهنده شدم، فارغ شدم، خشمگین شدم، اسکان دوباره پیدا کردم، افسرده شدم، زبان تازه یاد گرفتم و حالا در یک کشورِ بیشتر سرمایه‌دار، نقش مصرف‌کننده‌ی بیشتر سوسیالیست را بازی می‌کنم. فیسبوک‌ام را برای دفاع از دمکراسی حذف کردم و در توییتر کهنه‌ام هنوز توییت می‌کنم. در کالجی برای فیلم‌سازی شروع به تحصیل کرده‌ام اما با چند دلیل در این زمستان به فکر یک تغییر مسیر سخت و دردآور هستم. دگردیسی و تلاش برای ساختن زندگی‌ام به ویژه در کانادا، به تنهایی اما با روحیه مبارزه‌طلبی‌ام به پیش می‌رود. این همه تجربه‌ی هویت درون است که هویت‌ام را با عنوانِ وبلاگ‌نویسِ همجنسگرا برای همیشه و بدون وابستگی به فرد یا گروهی، پر افتخار و آشکارا نگه می‌دارد.

اول از همه من ال‌جی‌بی‌تی‌کیوآی‌ای اکتیویست نیستم. در ایران قد توانم گی کامینتی اکتویست بودم و در دوره‌ای به خاطر این که کسی نبود، به عنوان روزنامه نگار همجنسگرا هم فعالیت کردم اما خودم رو روزنامه نگار نمی‌دونم.
مدت 25 ماه‌ست در ترکیه پناهنده‌ام و شش ماه بعد از پناهندگی‌ام، در آغاز سال 2014 حال روحیم خیلی خراب شد و با خودساختگی و چیزهایی که بلد بودم، به تنهایی در نیمه سال از وضعیت خارج شدم اما بهار امسال دوباره روحیه‌ام داغون شد. در این مدت ارتباط کمی با کامنتی شهری که توش هستم، دنیزلی، داشتم. اگر قرار بود اینجا فعال جامعه ال‌جی‌بی‌تی، متمرکز به شهر محل زندگی می بودم، تبدیل به کنشگر پناهندگان ال‌جی‌بی‌تی می‌شدم که به واقع کار پرحاشیه و پردردسری هست؛ پس هرگز در اینجا فعالیت میدانی رو شروع نکردم.
به طور کلی وقتی کسی در مشکلی باشه یا من اگر اطلاعی داشته باشم، به قدر توانم کمک می‌کنم اما به دنبال یاری کسی نبودم و نیستم. نکته این که اگر کمکی کردم ابتدا به عنوان یک پناهنده در نظر گرفتم که خودم آسیب نبینم تا سربار جامعه‌ام بشم.
حالا اگر در سنگر دیگری هم فعالیتی شروع کنم به معنی اکتویست در زمینه ال‌جی‌بی‌تی‌کیوآی‌ای نیست و هویت خودم رو وبلاگ نویس همجنسگرایی می‌شناسم که در دوره‌های زمانی مختلف، وقتی توانی دارم که بهتر و مناسب تر از دیگران کاری رو می‌تونم انجام بدم، انجام می‌دم.
از همه مهم‌تر یادآوری می‌کنم، کسی اگر کاری کرده، حق انتخاب داشته؛ پس حق نداره منت بذاره. از طرف دیگه ابتدا مسئول زندگی خودم هستم که به عنوان یک فرد از یک گروه به حاشیه رانده شده اجتماعی، در معرض آسیب بوده و در دوران پناهندگی خطر آسیب جدی‌تر است، پس ابتدا مسول خویشم، سپس سایرین.

پی‌نوشت: هویت کنشگری نیز مانند هویت جنسی و هویت ِ گرایش جنسی باید از فرد پرسیده شود و تعریف فرد تعیین کننده است تا قضاوت ما از بیرون.

1. اِو!
2. ورک!
3. باز اسکان!
4. جامعه مریض!
5. پک زدن دیشب به سیگار!
6. روابط اجتماعی!
7. قی کردن صبح گاهی!
8. روده‌ی تحریک پذیر!
.
.
.

درک تو از همه‌ی این‌ها نیاز به شناختی داره که بدون اون به فکر نادرست می‌افتی.

زندگی بیرونی یا روزمرگی نوشتن از لحظه و روز نوشت تا خاطره نویسی در یک فضای مسموم، به ویژه وقتی در اون فضا آدمای خاطراتت تحت تاثیر مسموم میشن و دید اهریمنی پیدا میکنند، کار اشتباهی هست.

سکوت هم روحیه من نیست اما روان من وقتی به نوعی هر روز به مرگ فکر میکنه و مدت‌هاست آزوی اولش مرگه اگرچه توان مقابله با حسودهای ِ تفرقه افکن ِ رشد نکرده رو داره بهتره کمی مرخص بشه تا که تعطیل نشه.