بلاگ همجنسگرا در پستی با عنوان “روزنامه رسالت ابزاری در دست ما” به بازتاب روز ملی همجنسگرایان، دوجنسگرایان و دوجنسونه گرایان در روزنامه حکومتی رسالت پرداخته است.

مهم نیست که چرا و چگونه این اتفاق افتاده است اما نوع ادبیات و نوع اطلاع رسانی برای این کار نشان می دهد ما باید حرکت کنیم و اگر کاری را شروع نکردیم، مانع هم نشویم. همه ما به اندازه خودمان از لایف سهم داریم. هیچ کس حق ندارد به جای دیگری تصمیم بگیرد. اما آیا برای روز پرستار، پزشک، ماما، مهندس و… کسی از اصناف مرتبط سوالی پرسید؟

اگر چه کار دوست یا دوستانی که با یک بلاگ رسما اعلام کردند، کاملا ناشیانه و بی فکر بود. چرا که این روز باید حداقل مورد حمایت جامعه بلاگرها به عنوان تریبون لایف قرار می گرفت. بهترین و متداول ترین راه هم مشخص بود. اگر دوستان ما کمی تجربه کار مدنی و فعالیت رسمی نتی-اجتماعی داشتند می فهمیدند که باید یک بیانیه رسمی تهیه می کردند و هرکس در کامنت آن را امضا می کرد تا نامش زیر بیانیه می آمد و بلاگر ها بیانیه را در وبلاگ خود می گذاشتند.

آن وقت طوماری با امضا های بسیار در دست بود. امید وارم دوستانم کمتر ناشیانه بازی در بیاورند و از کسانی که نمی شناسند هم مشورت بگیرند.

درباره منتقدان به اولین جمعه مراد هم بگویم: مناسبت هایی که می شود همچین روزی را داشت اعلام کنید. چرا که می شود روزش را تغیر داد یا اینکه یک اقلیت جنسی (همجنسگرا یا دوجنسگرا یا دوجنسونه گرا) می تواند اختصاصی تر روز داشته باد. کسی نباید درباره روز حکم کند. می شود یک بلاگ دیگر زد، یک بیانیه رسمی نوشت، لینک بالاترین کرد، پیج فیسبوک کرد و در کامنت ها حمایت بیشتری از اولین جمعه مرداد (که ممکن است بعدا با روز قدس همزمان شود!) به دست آورد. 

منبع

بازتاب خبر در تابناک، الف، شیعه آنلاین، بولتن، قلم آنلاین، آخرین، شمیم، رادیو کوچه، گویا، نیوزایران، خبرآنلاین، خبرنامه ملی 

 اول مرداد را رنگین کمانی ها، در تابش آفتاب خشک رنگین کمانی کردند. تایید می کنم و تبریک می گویم به کسانی که سال ها ندانستند میلشان در تمایلات جنسی با اکثریت جامعه متفاوت بود. این روز را به کسانی تبریک می گویم که عقاید مذهبی آنان را از زندگی باز داشت و هرگز نفهمیدند انسانیت یعنی اخلاقیت. این روز را به کسانی تبریک می گویم که با سنت های مسخ شده در گوش چپ و راست آنان از کودکی، مبارزه کردند و یا آن را دور زدند ویا حتی چشمشان را بستند و بایگانی کردند. این روز را به کسانی تبریک می گویم که آزارشان به مورچه نرسید، دلشان از هر انسان دگرجنس خواهی نازک تر بود اما در پستوی خانه خود همخواب همجنس شدند و دگرجنس خواهان آنان را کشتند! این روز را به ایرانیان تبریک می گویم، همانانی که فریاد میزند چو ایران نباشد، تن من مباد. همانانی که نمی دانند جایگزین آن ها را خواهد پذیرفت یا نه، اما خون در در هوای وطن فواره می کردند. ایرانی همجنسگرا، ایرانی دوجنسونه گرا، ایرانی دوجنسگرا و اما ایرانی دگرجنسگرا، روز هموطن دگرباشت مبارک.

امروز روز افتخار است، روزی است که ایرانی دگرباش باید فریاد بزند، من انسانی با اخلاق اما با میل جنسی دیگری هستم. بگوید من آنچه که سنت فرض می کند نیستم و علم مرا پذیرفته است. امروز روز حقوق بشری است. امثال سروش و کدیور امروز باید سرافکنده باشند و ما سربلند از اینکه انسان تر از هر حیوان انسان نمایی که حذف انسان بی گناه دیگری را می خواهد. امروز روز ملی حقوق انسانی است، حقوق پسران و دختران و دختران پسرانه و پسران دخترانه سرزمن مادری ماست.

جمعه، اول مرداد سال 1389 دست همسرم را می گیرم و با نماد رنگین کمانی از تجریش تا راه آهن را می پیمایم. باشد تا سال های دیگر که پرچم ها در هوا رقصان باشند و دگرجنس خواهان تماشاگر کارنوال شادی ما.

پی نوشت: گی یعنی شاد و خوشحال!