عشق میوه زمان است
و اعتبار حرمتش به پیشینه ای است از
دادن ،گرفتن ،خندیدن و گریستن
عشق شاخساری ست
بی درنگ به شکوفه نمی نشیند
و دیر زمانی می گذرد تا گلستانی شود
سرشار عطر و رنگ
و هیچ معنایی به جز ایمان ندارد
ایمان و اعتقاد به کسی ، به چیزی
و پیوسته همسفر اشتیاق است
به تلاش و کار ، به تحمل و شادمانی
و آنگاه که عشق جامه ایثار به تن کند
کم بهاترین حاصل آن رضایت و سرشاری ست
و این پاداش آنی ست که
به فراسوی وجود خویش راه دارد
و همیشه آسان تر ببخشد تا که فرا چنگ آورد.
عشق آنست که
با همه توان خویش دیگران را یاری کنی
تا به رویای خود واقعیت بخشند
و دنیایی صمیمیت و تکاپوست به شنیدن و ادراک
و از آن پس انجام هر آنچه بتوانی
و اندوختن آنچه شایسته باشد
که درخت زندگی دیگران سرشار میوه های شادمانی و
و امنیت و نیکبختی شود
و گاه درد است
عشق سفری بی منتها ست در امتداد نیاز دیگران
و شایسته آنکه بکوشد ،بنوشد ودل را بگسترد
به ادراک آنچه میگویند
و آنچه ناگفته در دل نهان می دارند
که توان گفتنشان نیست
عشق پایبند هیچ نباشد
و چون اصیل و بایسته آید
خویشتن را بی هدیه ارزانی کند
بی چشم پاسخی
عشق ناهمگونی را می پذیرد
و طغیان گهگاه و نا بجای احساس را
که چنین شود که فرسنگها فاصله
در میان افتد
اما عشق را پیوسته تعهد باشد
که دریای ایمان است و
و کوه بردباری
عشق توان و شوق رهایی از خویشتن است
و آیینه آتش و آب است
به گرمای محبت و بیرنگی دم سردی
عشق به قامت پرشکوه خویش
هیچکس را دست نا امیدی بر سینه نگذارد
و نخستین است که شوق آفریند و هم واپسین
که شماتت کند
و عشق پیمانی ست
که نان شادمانی و رویش و سرشاری را
میان تو و دیگران تقسیم میکند
بارب آپهام
پی نوشت: تمام تعریف من و حقیقت عشق در مصرع به مصرع این شهر آمده! درکی که من از عشق پیدا کردم بعد از مهرشادم و اشتیاقی که من بیشتر از قبل برای مهرشادم پیدا می کنم. همیشه به مهرشادم یاآوری کردم که من عاشقت نشدم، من دوستت داشتم. و مهرشادم هم همیشه اعتقاد داره:
مرا کم اما همیشه دوست بدار.
مهرشادم…، همیشه هست اما، کم نیست. کم بود در مقابل شوق تو…، مهرتو…، نگاه تو…، اما هروز از روز قبل بیشتر می شود.
مهرشادم…،
پی نوشت بعدی: مهرشاد گفتن های من نقطه نداره اما، کاما داره!
