بهم نمیاد، چون با هیجان حرف میزنم، بلند می‌خندم، می‌تونم خیلی سریع حرف بزنم و کلمات رو به راحتی به زبون بیارم، بهم نمیاد، بهم نمیاد آدمی باشم که زود عصبانی نشه، ولی خیلی راحت عصبانی نمی‌شم. سال پیش وقتی موتور یک دوست ناپدید شده بود و یک نفر که همه جا و همیشه خودش رو مسئول و دلسوز معرفی می‌کرد، به شکل مشکوکی با بی‌تفاوتی از کنار این موضوع گذشت و سماجت کردم که به من گفت: «به تو مربوط نیست، تو دخالت نکن». دقیقا شک‌ام رو بیشتر کرد، صدام رو بالابردم و داد زدم: «حالا که این طوره، الان با پلیس میام اونجا». یک سال بعد یعنی دو هفته‌ی پیش دوباره صدام بالا رفت، وقتی یک نفر برای اولین بار در زندگیم من رو به سو استفاده مالی متهم کرد و مدام مغلطه می‌کرد. یادم نمیاد چی‌بهش گفتم اما درجا بعد از فریادم بهش گفتم من مدت‌هاست داد نزدم و این طوری عصبانی نشدم.
این‌ها رو دارم می‌نویسم که بگم الان عصبانی‌ام، خشمگینم، به دیوار مشت زدم، به زمین، چند بار، مشت زدم، در حالی که فیلم بازی تقلید (The Imitation Game) رو تماشا می‌کردم. از اینجا به بعد رو لطفا کسانی بخونند که فیلم رو دیدند، حتما فیلم رو دانلود کنید و بشینید ببینید.
عصبانی شدم چون یک نابغه، یک مرد بزرگ، یک قهرمان در جنگ، به خاطر همجنسگرا بودن، به خاطر تمایلات عاطفی و جنسی به جنس موافق در 41سالگی از رنج ِ دولتی که نجاتش داده بود، جنگ رو براش تموم کرده بود و راه ِ ساخت کامپیوتر رو برای نسل بعدیش یادگار گذاشته بود، خودش را خلاص کرد، از رنج قانونی که یک فرد همجنسگرا رو از زندگی دور کرد.
آلن، آلن عزیزم، به گذشته برگشتن رو دوست ندارم اما این بار آرزو میکنم ماشینی برای گذر در زمان وجود داشت تا به زمان تو بیام و بغلت کنم. دوست دارم بهت بگم ازت ممنونم به خاطر تمام کارهایی که کردی، ممنونم با وجود رنجی که از دنیای نادان اطرافت بردی اما برای مردم و همین دنیا یک یادگاری بزرگ گذاشتی. ممنونم برای بودنت و زندگی که تلخ ِ تلخ بود و من امروز به استناد به زندگی تو می‌تونم بگم نابغه‌های بزرگی مثل تو و چایکوفسکی به دنیا خدمت کردند اما دنیا با اون‌ها بد رفتاری کرد پس اجازه ندیم آلن تورین‌ها و چایکوفسکی‌های زمان ما این رنج رو بکشند.
پیوست به پست: تصویر آلن تورین (Alan Turing)
پی‌نوشت: هنوز عصبانیتم وجود داره اما بهتره بخوابم تا فردا و زندگی مزخرفی که با یک جدول و چارت احمقانه باید ادامه پیدا بکنه.
